Bahasa Melayu

Perkembangan Bahasa Melayu, terbahagi kepada tiga peringkat utama iaitu:
* Bahasa Melayu Kuno,
* Bahasa Melayu Klasik
* Bahasa Melayu Moden.

Bahasa Melayu Kuno, merupakan keluarga bahasa Austronesia dimana era kegemilangannya adalah dizaman empayar Srivijaya dari abad ke-7 hingga abad ke-13. Digunakan sebagai lingua franca, iaitu bahasa perantaraan buat segenap Nusantara dibawah Srivijaya. Digunakan sebagai bahasa pentadbiran, pengajian, perdagangan dan sebagainya.

Selain ianya sebagai bahasa utama buat empayar Srivijaya, ianya juga menjadi lingua franca kerana:
* Bersifat sederhana dan mudah menerima pengaruh luar.
* Tidak terikat kepada perbezaan susun lapis masyarakat
* Mempunyai sistem yang lebih mudah berbanding dengan bahasa Jawa dan lain-lainnya.

Banyak dipengaruhi oleh sistem bahasa Sanskrit dimana bahasa Sanskrit banyak menyumbang kepada pengayaan kosa kata dan ciri-ciri keilmuaan (kesarjanaan) Bahasa Melayu. Dipengaruhi Sanskrit kerana pengaruh agama Hindu ketika itu.

Bahasa Melayu kuno pada batu-batu bersurat abad ke-7 yang ditulis dengan huruf Pallawa:
* Batu bersurat di Kedukan Bukit, Palembang (683 M)
* Batu bersurat di Talang Ruwo, dekat Palembang (684 M)
* Batu bersurat di Kota Kampur, Pulau Bangka (686 M)
* Batu bersurat di Karang Brahi, Meringin, daerah Hulu Jambi (686 M)

Bahasa Melayu kuno pada batu bersurat di Gandasuli, Jawa Tengah (832 M) ditulis dalam huruf Nagiri.

Ciri-ciri bahasa Melayu kuno:
* Penuh dengan kata-kata pinjaman Sanskrit
* Susunan ayat bersifat Melayu
* Bunyi b ialah w dalam Melayu kuno (Contoh: bulan - wulan)
* bunyi e pepet tidak wujud (Contoh dengan - dngan atau dangan)
* Awalan ber- ialah mar- dalam Melayu kuno (contoh: berlepas-marlapas)
* Awalan di- ialah ni- dalam bahasa Melayu kuno (Contoh: diperbuat - niparwuat)
* Ada bunyi konsonan yang diaspirasikan seperti bh, th, ph, dh, kh, h (Contoh: sukhatshitta)
* Huruf h hilang dalam bahasa moden (Contoh: semua-samuha, saya: sahaya)

Peralihan Bahasa Melayu Kuno Ke Bahasa Melayu Klasik

Peralihan ini dikaitkan dengan pengaruh agama Islam yang semakin berkembang di Asia Tenggara pada abad ke-13, dimana bahasa Melayu mengalami banyak perubahan dari segi kosa kata, struktur ayat dan tulisan. Banyak perkataan-perkataan dari bahasa Arab yang diserap masuk lantaran bahasa Melayu Klasik adalah bahasa dakwah iaitu merupakan bahasa utama buat pekembangan agama Islam diseluruh Nusantara.

Terdapat tiga batu bersurat yang penting:
a. batu bersurat di Pagar Ruyung, Minangkabau (1356)
* ditulis dalam huruf India
* mengandungi prosa melayu kuno dan beberapa baris sajak Sanskrit.
* bahasanya berbeza sedikit daripada bahasa batu bersurat abad ke-7.
b. Batu bersurat di Minye Tujuh, Acheh (1380)
* masih memakai abjad India
* buat pertama kalinya terdapat penggunaan kata-kata Arab seperti kalimat nabi, Allah dan rahmat
c. batu bersurat di Kuala Berang, Terengganu (1303-1387)
* ditulis dalam tulisan Jawi
* membuktikan tulisan Arab telah telah digunakan dalam bahasa Melayu pada abad itu.

Ketiga-tiga batu bersurat ini merupakan bukti catatan terakhir perkembangan bahasa Melayu kerana selepas abad ke-14, muncul kesusasteraan Melayu dalam bentuk tulisan.

Bahasa Melayu Klasik, kegemilangannya boleh dibahagikan kepada tiga zaman penting:
* Zaman kerajaan Melaka
* Zaman kerajaab Acheh
* Zaman kerajaan Johor-Riau

Antara tokoh-tokoh penulis yang penting ialah Hamzah Fansuri, Syamsuddin al-Sumaterani, Syeikh Nuruddin al-Raniri dan Abdul Rauf al-Singkel.

Ciri-ciri bahasa klasik:
* ayat: panjang, berulang, berbelit-belit.
* banyak ayat pasif
* menggunakan bahasa istana
* kosa kata klasik: ratna mutu manikam, edan kesmaran (mabuk asmara), sahaya, masyghul (bersedih)
* banyak menggunakan perdu perkataan (kata pangkal ayat): sebermula, alkisah, hatta, adapun.
* ayat songsang
* banyak menggunakan partikel ``pun'' dan `'lah''

Bahasa Melayu Moden, bermula pada abad ke-19 dimana dikatakan hasil karangan Munsyi Abdullah sebagai zaman permulanya. Dalam bahasa Melayu moden kemudiannya, terdapat perkataan-perkataan dari bahasa Latin, Belanda, Portugis serta Inggeris digunakan didalamnya. Kini, bahasa Melayu moden digunakan sebagai bahasa kebangsaan diMalaysia, Indonesia, Brunei serta Singapore.

Di Indonesia, bahasa Melayu juga dikenali sebagai Bahasa Indonesia atas sebab persatuan dan kesatuan bangsa Indonesia iaitu Sumpah Pemuda tahun 1928. Di Indonesia, majoriti besar populasinya adalah penduduk asal Indonesia dan tiadanya sekolah-sekolah jenis kebangsaan seperti diMalaysia, maka menukar nama bahasa Melayu pada bahasa Indonesia tiada masalah langsung. Di Singapura dan Brunei, Bahasa Melayu tidak mengalami sebarang perubahan nama manakala di Malaysia, bahasa Melayu telah mengalami perubahan nama beberapa kali.

Pada awal tahun 70an, Bahasa Melayu dinamakan Bahasa Malaysia tetapi kemudian, nama "Bahasa Melayu" digunakan semula. Pada tahun 2007, atas rasa terlalu ingin bertolak-ansur sesetengah orang Melayu, bahasa kebangsaan Malaysia sekali lagi cuba dinamakan kembali kepada Bahasa Malaysia sebagai simbol bahawa bahasa ini adalah bahasa untuk semua tanpa mengira kaum, namun mengikut Perkara 152 Perlembagaan Persekutuan Malaysia, menyebut bahawa: "Bahasa kebangsaan ialah bahasa Melayu".
Atas itu, pertukaran nama bahasa Melayu ke bahasa Malaysia tidak sah, tambahan tidak logik untuk menukar bahasa Melayu kepada bahasa Malaysia lantaran didalam Malaysia, setiap kaum dibenarkan untuk belajar bahasa ibunda masing-masing dalam mana sekolah-sekolah jenis kebangsaan Cina dan India dibenarkan berluasan malah dibantu pembiayaannya oleh kerajaan. Bahasa Melayu sewajarnya tetap kekal dengan nama bahasa Melayu dengan digunakan sebagai bahasa utama, bahasa lingua franca buat Malaysia.