Pembentukan Malaysia

Idea pembentukan Malaysia tercetus pada 27 Mai 1961, melalui ucapan yang dibuat oleh Perdana Menteri Persekutuan Tanah Melayu, Tunku Abdul Rahman diHotel Adelphi, Singapura semasa majlis makan tengah-hari dihadapan Persatuan Wartawan Luar Negeri diAsia Tenggara. Tunku melahirkan idea untuk mewujudkan satu bentuk penyatuan ekonomi dan politik yang melibatkan Persekutuan Tanah Melayu dengan wilayah jajahan British, iaitu Singapura, Brunei, Sabah, dan Sarawak.

Idea ini dilahirkan atas kesedaran bahawa Tanah Melayu dan wilayah-wilayah terbabit sukar untuk berdiri sendiri serta berasingan, terutama dalam menghadapi sebarang persaingan di peringkat antarabangsa. Cadangan ini membawa maksud perlunya kerjasama antara penduduk wilayah-wilayah terbabit untuk mengadakan kerjasama dengan kerajaan British dalam menjayakan pembentukan gagasan politik baru di Asia Tenggara.

Lee Kuan Yew, Ketua Menteri Singapura pada masa itu juga menyarankan percantuman Singapura dengan Persekutuan Tanah Melayu. Beliau sedar bahawa gabungan dengan Persekutuaan Tanah Melayu akan membolehkan Singapura mendapatkan kemerdekaan lebih awal dan disamping dapat mengawal pengaruh komunis. Bagaimanapun, cadangan percantuman hanya Singapura dengan Persekutuan Tanah Melayu ini ditolak oleh Tunku Abdul Rahman kerana bimbang masalah tentang ketidakseimbangan kaum, yang mana majoriti penduduk Singapura adalah kaum Cina.

Idea Tunku ialah pembentukan Malaysia hendaklah mengimbangi jumlah penduduk, lantaran itu bukan hanya Singapora yang menyertai pembentukan Malaysia tetapi Sabah, Sarawak dan juga Brunei. Tunku Abdul Rahman menjangkakan Sabah, Sarawak dan Brunei kalau digabungkan dengan Tanah Melayu akan membawa kepada faedah sosial. Pengabungan Tanah Melayu hanya dengan Singapura akan menimbulkan masalah ketidakseimbangan kaum. Hal ini disebabkan ¾ daripada penduduk Singapura berbangsa Cina. Manakala kemasukkan Sabah, Sarawak dan Brunei akan mengimbangi kadar kaum-kaum kerana 70% daripada Borneo Utara ialah bumiputera.

Pada 23 Julai 1961, Jawatan Kuasa Perundingan Perpaduan Malysia ditubuhkan (JPPM ). JPPM memberi peluang kepada pemimpin di Sabah dan Sarawak untuk mengemukakan pandangan masing-masing. Akhirnya Sabah dan Sarawak menerima gagasan ini dan menyusun satu memorandum untuk dihantar kepada Suruhanjaya Cobbold.

Suruhanjaya ini menjalankan satu tugas iaitu meninjau pendapat rakyat Sabah dan Sarawak, seterusnya membuat satu syor perlembagan yang baru. Pada bulan Ogos 1962, JAK ditubuhkan bagi merangka perlembagan Malaysia. JAK mengeluarkan laporannya pada 27 Februari 1963. Laporan ini telah diterima oleh pihak British. Berdasarkan laporan ini, perjanjian Malaysia telah ditandatangani di London bersama 4 anggota negeri yang terlibat pada 9 Julai 1963. Malaysia telah diisytiharkan secara rasminya pada 16 September 1963.

Pembentukkan Malaysia ditubuhkan diatas faktor-faktor tertentu. Antara faktor-faktor tersebut ialah mengelak ancaman dan pengaruh komunis, memberi kemerdekaan kepada Sabah, Sarawak, Brunei dan Singapura, kemajuan ekonomi bersama, mempercepatkan proses kemerdekaan dan menjaga kepentingan kaum bumiputera.

Pada tahu 50an, kegiatan komunis kian bertambah di Singapura dengan situasi politiknya diwaktu itu. Ejen-ejen komunis telah meresap masuk kesekolah Cina dan kesatuan sekerja. Pada tahun 1954, komunis telah menganjurkan satu permogokan di sebuah syarikat bas. Mogok ini merebak menjadi rusuhan. Selain itu, Parti Tindakan Rakyat (People’s Action Party - PAP) dibawah pimpinan Lee Kuan Yew yang memerintah Singapura waktu itu sedang mengalami kemerosotan akibat komunis yang merampas pucuk pimpinan PAP. Fenomena ini dapat dilihat apabila PAP kalah dalam pilihan-raya kecil dikawasan Hong Lim kepada Ong Eng Guan dari Parti Rakyat Singapura ( United People’s Party - UPP ) pada bulan Mei 1961 dan pilihan-raya dikawasan Anson kepada Parti Buruh pada bulan Julai 1961. Akibatnya, Lee Kuan Yew mengusir golongan berhaluan kiri dari PAP.

Pengaruh komunis turut berkembang sehingga satu parti berhaluan komunis iaitu Barisan Sosialis dibawah pimpinan Lim Chin Siong ditubuhkan. Keadaan ini telah membimbangkan Persekutuan Tanah Melayu dari segi urusan politik dan ekonomi sekiranya PAP digulingkan. Tunku Abdul Rahman bimbang komunis meresap masuk keTanah Melayu. Diharapkan dengan gagasan Malaysia, hasrat komunis menguasai Singapura gagal dan seterusnya dapat menyekat pengaruh mereka.

Pada tahun 1951, Liga Belia Demokratik Cina Seberang Laut yang berhaluan komunis ditubuhkan tetapi dibubarkan semasa Darurat. Walau bagaimanapun, satu pertubuhan komunis sulit iaitu Persatuan Belia maju Sarawak telah bergerak dikalangan kesatuan sekerja, pelajar dan petani. Mereka menghasut masyarakat Cina menentang British. Parti Bersatu Rakyat Sarawak ( SUPP ) telah dipengaruhi oleh komunis. Lalu, kerajaan British melancarkan operasi pisang untuk menyekat pengaruh komunis dalam SUPP tetapi gagal. Dengan itu, diharapkan melalui gagasan ini, kestabilan politik yang diperolehi dapat menentang ancaman komunis.

Tunku Abdul Rahman percaya dengan melalui penubuhan Persekutuan Malaysia, negeri-negeri seperti Sabah, Sarawak, Brunei dan Singapura akan mendapat kemerdekaan yang lebih awal daripada yang dijangkakan. Ini memandangkan negara-negara berkenaan masih lagi berada dibawah penjajahan British sewaktu cadangan ini ditimbulkan. Dalam hal ini, Sabah dan Sarawak diletakkan dalam status cadangan negeri jajahan, manakala Singapura dan Brunei diletakkan sebagai negeri naungan.

British berjanji akan memberi kemerdekaan yang lebih awal sekiranya Sabah, Sarawak, Brunei dan Singapura bergabung dengan Tanah Melayu bagi membentuk Malaysia. Penggabungan ini juga akan menamatkan penjajahan British dirantau ini dan menjamin kedaulatan dan keselamatan wilayah-wilayah itu daripada ancaman kuasa luar. Pemberian kemerdekaan yang lebih cepat juga dapat mengelakkan hasrat komunis untuk bertapak diTanah Melayu dan dinegeri-negeri yang terlibat. Sekiranya negeri tersebut tidak diberi kemerdekaan, British bimbang gagasan Malaysia akan dipengaruhi oleh komunis lantaran pertembungan ideologi ketika itu dan kepentingan ekonomi dan sosial pada masa akan datang akan hilang. Selain itu, British juga bimbang tentang keselamatan pelabuhan British diAsia Tenggara dimana peperangan dingan antara blok barat dan Komunis memungkinkan kuasa luar iaitu blok Komunis menakluki Brunei, Sabah, Sarawak dan Singapura.

Melalui Persekutuan Malaysia, negara-negara anggota akan dapat mengadakan kerjasama ekonomi dan perdagangan untuk faedah bersama. Secara tidak langsung, negara-negara anggota yang kaya dengan sumber ekonomi boleh membantu negara-negara anggota yang miskin dan kekurangan sumber ekonomi.Menurut Tunku, apa yang penting melalui Persekutuan Malaysia ialah ia dapat membantu mempertingkatkan pembangunan ekonomi. Ini kerana Sabah dan Sarawak ialah negeri yang masih mundur ketika itu yang masih dijajah oleh British manakala Tanah Melayu, Singapura dan Brunei ialah negeri-negeri yang kaya. Dengan ini, kekayaan di negeri-negeri yang kaya akan dipindahkan ke negeri-negeri yang mundur untuk membiayai projek pembangunan. Ini kerana Tanah Melayu kaya dengan sumber bahan mentah seperti bijih timah, manakala Brunei pula kaya dengan sumber minyaknya. Pelabuhan Singapura pula akan lebih selamat sekiranya menyertai Persekutuan Malaysia.

Disamping itu, pembentukkan Persekutuan yang terdiri daripada Tanah Melayu, Sabah, Sarawak, Brunei dan Singapura adalah untuk menjaga kepentingan dan kedudukan kaum bumiputera. Kaum bumiputera diSabah dan Sarawak boleh menikmati layanan yang lebih baik apabila menyertai Persekutuan sebagaimana yang dinikmati oleh orang Melayu di Persekutuan Tanah Melayu.

Menurut Tunku Abdul Rahman, gagasan pembentukkan Malaysia perlu menggabungkan wilayah-wilayah Borneo seperti Sabah, Sarawak dan Brunei bukan hanya terhad kepada Tanah Melayu dan Singapura sahaja. Jika Tanah Melayu dan Singapura sahaja bercantum, ini akan menghilangkan majoriti kaum Bumuputra. Ini kerana Singapura mempunyai 80% penduduk bukan Melayu dan apabila bercantum dengan penduduk Persekutuan Tanah Melayu, penduduk bukan Melayu akan menjadi golongan terbesar.

Percantuman antara Tanah Melayu dengan Singapura sahaja akan menjadikan peratusan masyarakat Cina menjadi 43.5%, sementara orang Melayu menjadi 43%. Anggaran peratusan penduduk Tanah Melayu pada tahun 60an, adalah kira-kira 50% kaum Bumiputra dan 36.9% orang Cina. Justeru itu, apabila penduduk Sabah dan Sarawak diambil kira, bilangan kaum bumiputera akan kekal sebagai kumpulan terbesar.

Proses perbincangan dan perundingan kearah pembentukkan Malaysia ini sebenarnya sangat panjang dan kompleks. Banyak perkara yang perlu dipertimbangkan dan diatasi sebelum cadangan ini dapat direalisasikan. Beberapa tindakan juga perlu diambil bagi memastikan pembentukan ini memuaskan hati semua pihak. Cadangan pembentukan Malaysia menimbulkan berbagai-bagai reaksi. Sebahagian besar rakyat negeri asal berminat, tetapi darjah minat itu berubah-ubah dari semasa kesemasa. Ini terjadi akibat perkembangan politik tempatan dan oleh perubahan yang berlaku dinegeri anggota yang lain. Tidak dinafikan bahawa dari semenjak awal lagi ada pihak dan individu tertentu yang menentang atau sama sekali tidak menyetujui usul itu. Antara proses-proses pembentukan Malaysia ialah Jawatnkuasa Perundingan Perpaduan Malaysia ( JPPM ), Suruhanjaya Cobbold, Jawatankuasa Antara Kerajaan ( JAK ), Referendum Singapura dan Pengisytiharan Malaysia.

JPPM ditubuhkan pada 23 julai pada tahun 1961 . ia dipengerusi oleh Donald Stephen ( anggota Majlis Undangan Sabah ) dengan dianggotai oleh Tunku Abdul Rahman (Tanah Melayu), Lee Kuan Yew (Singapura, Dato’ Mustapha Dato’ Harun (Sabah), Temenggung Jugah Anak Berieng (Sarawak ) dan Dato’ Setia Pangeran Ali (Brunei).

Tujuan JPPM ditubuhkan ialah :
· Memberitakan konsep Malaysia kepada rakyat diSabah, dan Sarawak.
· Mengumpulkan sambutan mereka terhadap Malaysia.
· Menyediakan memorandum mengenai cara pembentukan Malaysia.

JPPM telah memberi peluang kepada pemimpin Sabah dan Sarawak mengemukakan pandangan mengenai gagasan Malaysia. JPPM telah mengadakan 4 mesyuarat di Kota Kinabalu (21 Ogos 1961), Kuching (18 Disember 1961), Kuala Lumpur (6 Januari 1962) dan Sinagpura (1 Februari 1962).

Hasil daripada rundingan yang dijalankan gagasan penubuhan Malaysia semakin mendapat sokongan. Sarawak mengeluarkan kertas putih mengenai Malaysia pada 4 Januari 1962 dan Sabah pada 31 Januari 1962. Kemudian, JPPM akhirnya berjaya menyusun satu memorandum yang ditandatagani oleh wakil-wakil dan kemudian dihantar kepada Suruhanjaya Cobbold pada 23 Februari 1962.

Antara isi kandungan memorandum ini ialah:
· Perlembagaan Tanah Melayu 1957 menjadi asas perlembagaan Malaysia.
· Kerajaan Persekutuan berkuasa dalam hubungan luar, pertahanan dan keselamatan.
· Islam adalah agama rasmi tetapi rakyat bebas beragama.
· Bahasa Melayu merupakan bahasa kebangsaan tetapi bahasa lain masih boleh digunakan.
· Hak istimewa seperti orang Melayu diberi kepada rakyat pribumi Sabah dan Sarawak.
· Sabah dan Sarawak berhak mengawal imigrasennya sendiri.
· Perwakilan Parlimen berasaskan jumlah penduduk dan jumlah luas kawasan.
· Memorandum ini disokong oleh rakyat Sabah, Sarawak, Singapura dan Tanah Melayu.

Bahasa Melayu

Perkembangan Bahasa Melayu, terbahagi kepada tiga peringkat utama iaitu:
* Bahasa Melayu Kuno,
* Bahasa Melayu Klasik
* Bahasa Melayu Moden.

Bahasa Melayu Kuno, merupakan keluarga bahasa Austronesia dimana era kegemilangannya adalah dizaman empayar Srivijaya dari abad ke-7 hingga abad ke-13. Digunakan sebagai lingua franca, iaitu bahasa perantaraan buat segenap Nusantara dibawah Srivijaya. Digunakan sebagai bahasa pentadbiran, pengajian, perdagangan dan sebagainya.

Selain ianya sebagai bahasa utama buat empayar Srivijaya, ianya juga menjadi lingua franca kerana:
* Bersifat sederhana dan mudah menerima pengaruh luar.
* Tidak terikat kepada perbezaan susun lapis masyarakat
* Mempunyai sistem yang lebih mudah berbanding dengan bahasa Jawa dan lain-lainnya.

Banyak dipengaruhi oleh sistem bahasa Sanskrit dimana bahasa Sanskrit banyak menyumbang kepada pengayaan kosa kata dan ciri-ciri keilmuaan (kesarjanaan) Bahasa Melayu. Dipengaruhi Sanskrit kerana pengaruh agama Hindu ketika itu.

Bahasa Melayu kuno pada batu-batu bersurat abad ke-7 yang ditulis dengan huruf Pallawa:
* Batu bersurat di Kedukan Bukit, Palembang (683 M)
* Batu bersurat di Talang Ruwo, dekat Palembang (684 M)
* Batu bersurat di Kota Kampur, Pulau Bangka (686 M)
* Batu bersurat di Karang Brahi, Meringin, daerah Hulu Jambi (686 M)

Bahasa Melayu kuno pada batu bersurat di Gandasuli, Jawa Tengah (832 M) ditulis dalam huruf Nagiri.

Ciri-ciri bahasa Melayu kuno:
* Penuh dengan kata-kata pinjaman Sanskrit
* Susunan ayat bersifat Melayu
* Bunyi b ialah w dalam Melayu kuno (Contoh: bulan - wulan)
* bunyi e pepet tidak wujud (Contoh dengan - dngan atau dangan)
* Awalan ber- ialah mar- dalam Melayu kuno (contoh: berlepas-marlapas)
* Awalan di- ialah ni- dalam bahasa Melayu kuno (Contoh: diperbuat - niparwuat)
* Ada bunyi konsonan yang diaspirasikan seperti bh, th, ph, dh, kh, h (Contoh: sukhatshitta)
* Huruf h hilang dalam bahasa moden (Contoh: semua-samuha, saya: sahaya)

Peralihan Bahasa Melayu Kuno Ke Bahasa Melayu Klasik

Peralihan ini dikaitkan dengan pengaruh agama Islam yang semakin berkembang di Asia Tenggara pada abad ke-13, dimana bahasa Melayu mengalami banyak perubahan dari segi kosa kata, struktur ayat dan tulisan. Banyak perkataan-perkataan dari bahasa Arab yang diserap masuk lantaran bahasa Melayu Klasik adalah bahasa dakwah iaitu merupakan bahasa utama buat pekembangan agama Islam diseluruh Nusantara.

Terdapat tiga batu bersurat yang penting:
a. batu bersurat di Pagar Ruyung, Minangkabau (1356)
* ditulis dalam huruf India
* mengandungi prosa melayu kuno dan beberapa baris sajak Sanskrit.
* bahasanya berbeza sedikit daripada bahasa batu bersurat abad ke-7.
b. Batu bersurat di Minye Tujuh, Acheh (1380)
* masih memakai abjad India
* buat pertama kalinya terdapat penggunaan kata-kata Arab seperti kalimat nabi, Allah dan rahmat
c. batu bersurat di Kuala Berang, Terengganu (1303-1387)
* ditulis dalam tulisan Jawi
* membuktikan tulisan Arab telah telah digunakan dalam bahasa Melayu pada abad itu.

Ketiga-tiga batu bersurat ini merupakan bukti catatan terakhir perkembangan bahasa Melayu kerana selepas abad ke-14, muncul kesusasteraan Melayu dalam bentuk tulisan.

Bahasa Melayu Klasik, kegemilangannya boleh dibahagikan kepada tiga zaman penting:
* Zaman kerajaan Melaka
* Zaman kerajaab Acheh
* Zaman kerajaan Johor-Riau

Antara tokoh-tokoh penulis yang penting ialah Hamzah Fansuri, Syamsuddin al-Sumaterani, Syeikh Nuruddin al-Raniri dan Abdul Rauf al-Singkel.

Ciri-ciri bahasa klasik:
* ayat: panjang, berulang, berbelit-belit.
* banyak ayat pasif
* menggunakan bahasa istana
* kosa kata klasik: ratna mutu manikam, edan kesmaran (mabuk asmara), sahaya, masyghul (bersedih)
* banyak menggunakan perdu perkataan (kata pangkal ayat): sebermula, alkisah, hatta, adapun.
* ayat songsang
* banyak menggunakan partikel ``pun'' dan `'lah''

Bahasa Melayu Moden, bermula pada abad ke-19 dimana dikatakan hasil karangan Munsyi Abdullah sebagai zaman permulanya. Dalam bahasa Melayu moden kemudiannya, terdapat perkataan-perkataan dari bahasa Latin, Belanda, Portugis serta Inggeris digunakan didalamnya. Kini, bahasa Melayu moden digunakan sebagai bahasa kebangsaan diMalaysia, Indonesia, Brunei serta Singapore.

Di Indonesia, bahasa Melayu juga dikenali sebagai Bahasa Indonesia atas sebab persatuan dan kesatuan bangsa Indonesia iaitu Sumpah Pemuda tahun 1928. Di Indonesia, majoriti besar populasinya adalah penduduk asal Indonesia dan tiadanya sekolah-sekolah jenis kebangsaan seperti diMalaysia, maka menukar nama bahasa Melayu pada bahasa Indonesia tiada masalah langsung. Di Singapura dan Brunei, Bahasa Melayu tidak mengalami sebarang perubahan nama manakala di Malaysia, bahasa Melayu telah mengalami perubahan nama beberapa kali.

Pada awal tahun 70an, Bahasa Melayu dinamakan Bahasa Malaysia tetapi kemudian, nama "Bahasa Melayu" digunakan semula. Pada tahun 2007, atas rasa terlalu ingin bertolak-ansur sesetengah orang Melayu, bahasa kebangsaan Malaysia sekali lagi cuba dinamakan kembali kepada Bahasa Malaysia sebagai simbol bahawa bahasa ini adalah bahasa untuk semua tanpa mengira kaum, namun mengikut Perkara 152 Perlembagaan Persekutuan Malaysia, menyebut bahawa: "Bahasa kebangsaan ialah bahasa Melayu".
Atas itu, pertukaran nama bahasa Melayu ke bahasa Malaysia tidak sah, tambahan tidak logik untuk menukar bahasa Melayu kepada bahasa Malaysia lantaran didalam Malaysia, setiap kaum dibenarkan untuk belajar bahasa ibunda masing-masing dalam mana sekolah-sekolah jenis kebangsaan Cina dan India dibenarkan berluasan malah dibantu pembiayaannya oleh kerajaan. Bahasa Melayu sewajarnya tetap kekal dengan nama bahasa Melayu dengan digunakan sebagai bahasa utama, bahasa lingua franca buat Malaysia.

Nama Malaysia

Malaysia bermakna Melayu Nama Malaysia sebenarnya telah digunakan sejak tahun 1800an lagi merujuk kepada peta yang dibuat oleh Alexander Keith Johnston F.R.G.S (AK Johnston) pada tahun 1845. Ianya penyata buat Semenanjung Melayu dan kepulauan Melayu. Kepulauan Melayu merujuk kepada kawasan Sumatra, Tanah Jawa, Tanah Melayu, Pulau Pinang, Singapura, Kemboja, Siam, Burma, Brunei (Borneo utara iaitu termasuk Sarawak dan Sabah), Timor dan Filipina. Kepulauan Melayu dikatakan mencecah lebih kurang 2 juta Kilometer persegi dengan lebih daripada 25,000 pulau-pulau didalamnya.

Peta yang dibuat oleh Alexander Keith Johnston F.R.G.S (AK Johnston) pada tahun 1845 diberi tajuk 'South Eastern Peninsula and Malaysia' dan dimuatkan didalam bukunya "National Atlas of Historical, Commercial and Political Geography". Malaysia juga merujuk kepada bangsa Melayu yang mempunyai kuasa dominannya dikeseluruhan kepulauan tersebut. Ini berdasarkan kepada nota didalam peta tersebut; "....the group (the malay peninsula and the malay archipelago ) has been named Malaysia from the Malays who are the dominant race in the archipelago...."

Nama Malaysia adalah amat sesuai iaitu mengambarkan nama Malay (Melayu) sebagai bangsa induk dan kuasa kekerajaannya serta bangsa asia lain yang duduk bernaung bersama.

- Alexander Keith Johnston F.R.G.S (AK Johnston) interest in geography had developed early, and his first important work was the National Atlas of General Geography, which gained for him in 1843 the appointment of Geographer Royal for Scotland. Johnston was the first to bring the study of physical geography into competent notice in England. His attention had been called to the subject by Alexander von Humboldt; and after years of labour he published his magnificent Physical Atlas in 1848, followed by a second and enlarged edition in 1856. This, by means of maps with descriptive letterpress, illustrates the geology, hydrography, meteorology, botany, zoology, and ethnology of the globe.

Johnston published a Dictionary of Geography in 1850, with many later editions; The Royal Atlas of Modern Geography, begun in 1855; an atlas of military geography to accompany Alison's History of Europe in 1848 seq.; and a variety of other atlases and maps for educational or scientific purposes. A book on astronomy named "School Atlas of Astronomy" (published 1856) has written by him.